hard work + gratitude

nakalimutan ko na yatang mag-blog, so pasensya na sa mga magbabasa, sabog 'yung thoughts ko. i am very emotional tonight.

usapang pagsasayaw.

napansin ko lang na parang nauuso ang mga batang gusto nila na sa isang iglap andun na sila, made na sila. para bang in one year of continuous dancing expert na agad? or 'yung iba, wala na silang delikadesa na pwede na nilang sagut-sagutin 'yung teacher? ang tanda ko na ba? hahaha kasi parang hindi ko na kilala 'yung psyche ng mga batang ito...

haay. i can't help but remember those years na pupunta ako sa rehearsal hall 1 hour before the real call time kasi magwawalis pa ako, magpupunas ng salamin, maglalampaso ng sahig. kapag sinuwerte ka, uutusan ka pang bumili ng miryenda ng kung sinong senyores na dumating ng maaga.

nostalgia. ang dami ko palang paghihirap back then. pero sa judgement ko naman sa sarili ko ngayon, i am not bitter about it? i am actually proud of myself that i was able to do that. in some strange reason na kahit di naman connected sa pagsasayaw, it made me love dancing even more.

totoo 'yung when you work hard for something, mas maa-appreciate mo 'yung value ng rewards niya. when you get something that easy, madali lang din siyang mawawala.

hindi ko na rin alam! hahaha, i just wish that the new generation of upcoming dancers learn the value of hard work and gratitude.

di ko na kayang pahabain pa itong entry ko, dasal ko lang.

;-)


P.S.

maraming salamat sa lahat ng mga naging seniors ko and especially sa mga teachers ko.
the values na naituro ninyo sa akin, i will always treasure it in my heart. utang na loob ko po sa inyo ang pagsasayaw ko! :-)

Letters Denied / Unsolicited

part one.

i choose to just cancel any future posts about Amnesia Boy. i just don't see any point of writing blog entries about him, just a waste of time i guess?

okay, done!

***

part two.

i am actually writing this blog because i want to rant a lot on twitter and on facebook but i can't. i don't want to rape my followers and friends with my BV posts. so... if you're reading this entry and you find me so negative, it's not my fault. you chose to click the link, and you chose to stay and read.

anyway, pwedeng magtagalog? hmm...

hindi ko na mabilang 'yung maraming beses na nangyari sa akin 'to. someone attends my class...our class, and then befriends me, ganito-ganyan, sasabihin na, "hey, i wanna be part of your crew." ako naman, "okay..." poker face, hindi nagpapakita ng ayaw, hindi rin naman nagpapakita ng excitement.

hindi naman sa ipinagdadamot ko 'yung group, it's just that to be part of our company, hindi lang naman skills at talent ang importante. i am after the character, that's my primary concern. kung babagay ba sa ugali ng group, kung gaano kapursigido 'yung tao.

anyway, i try my best to be nice and reach out. malay ko naman one of them have the potential talaga. i cannot judge. ang hindi ko lang siguro kayang maatim eh, when i am about to invest my time and effort, itong taong tinulungan mo or at least tried to help is boom--wala na, nangabilang-bakod? (i don't know the proper term to use).

of course, anyone has the right to choose his own path. pero naiirita lang ako na how some kids nowadays seem to lack that paninindigan...kung anong sinabi, panindigan mo. hindi naman lahat ng gusto makukuha agad, right? for example, sasabihin mo sa akin na you wanna be part of my crew then next week or tomorrow makikita na lang kita you're part of a different group na agad? labo... sana hindi nagbibitiw ng salita / paasa / talk-shit / sugar-coating. 'yung totoo lang... sabihin mo lang na: "ambisyoso ako, i wanna be part of any group, pwede ba kayo?" i won't take it against you. at least you're being honest. kapag sinabi kong hindi then i see you somewhere else, fine with me talaga. walang samaan ng loob pag ganyan.


***

ow well, papel. baboosh!

Letters To Amnesia Boy: PROLOGUE

Dear _________,

First of all, I wanna clear things up...as much as I want to address you by your real name, I can't. Not just because I want to hide your true identity from public but also because I want my readers to think I'm creative not just inventive--parang Carrie Bradshaw...may 'Mr. Big.' Ako naman merong 'Andoy' at merong 'Pacquing.' Sa'yo, wala pa 'kong naiisip.

There are so many things I wanna say, so many things running through my head. Andami-daming gustong sabihin, 'di ko alam pa'no sisimulan or kung paano ko tatahi-tahiin para hindi lang ako ang makakaintindi.

I guess the hardest part of telling a story is when you, the storyteller, are also confused kung nasaang part ka na ba ng kwento.


***

I am writing you these letters not just to remind you of what has been, how we were together or what we-were-supposed-to-be-but-kept-unspoken. I almost literally lived my life for the past year on a highway, so much has happened halos hindi ko na namalayan how you entered my life and now, how you seemingly left so 'unnoticed.' I am writing you these letters because I needed to remind myself...remind myself of, hindi ko pa alam, undecided. Everything is in a blur, I need something clear, something tangible.

Basta ang alam ko lang, gusto kong maalala, gusto kong may maalala. Sabi ng utak ko, "para saan pa?" Sabi ng puso ko, "dapat mong gawin." Kesehodang at the end of this process, umasa pa ako, mag-hold on or mag-let go, basta ang gusto ko, may maiwan sa aking alaala na kahit mawala ka na, alam ko yung mga eksaktong araw na ito sa buhay ko, nag-exist ako sa mundo.


***

Para po sa kaalaman ng mga nakiki-usyoso sa sulat ko, iniwan po niya ako.


***

TO BE CONTINUED

pagbigyan niyo na

paminsan akala mo ang lakas-lakas mo na...

paminsan akala mo nasa 'yo na lahat ng kakailanganin mo...

pero paminsan may mga bagay na kahit gaano kaliit, gaano kababaw, sa isang sandali lahat ng inakala mo malalaman mong mali pala.

paminsan gusto mo na lang umupo, tumulala...walang gawin.

paminsan, kung pwede lang wala ka na lang nararamdaman baka sakaling maging mas okay ang lahat.

kasi paminsan kalaban mo pati sarili mo, sinasabi niyang mali ka. pwede pa, laban lang, huwag kang susuko, makinig ka sa payo, kaya mo 'yan.

pero minsan, kahit minsan lang, gusto mong suwayin ang lahat at aminin sa sarili mo na, "putangina, masakit eh, pwedeng umaray?"

ngayon sa akin 'yang minsan.

minsan, isang gabi sabi ko sa sarili ko, "pagod na ako."

pagod na akong umasa, na baka lahat ng sinasabi nila tungkol sa pag-ibig, lahat 'yon kalokohan.

may mga taong pagkapanganak, namamatay na agad...

may mga taong buong buhay eh wala sa tamang isip...

may mga taong namamatay na mahirap, may mga taong namamatay sa isang iglap...

sasabihin nila, "ganon lang talaga ang buhay, 'yun ang tinakda."

eh pano kung may mga taong talagang hindi para sa pag-ibig?

pano kung may mga tao na hindi talaga pwedeng makasama sa demographic ng target market ng Star Cinema?

pano kung isa ako sa mga taong 'yun? pwede ko rin bang sabihin sa sarili ko na, "ganon lang talaga ang buhay, 'yun ang tinakda."

wala lang...gusto ko lang sabihin.

paminsan gusto ko lang maging madrama...

paminsan, gusto ko lang sabihin na, "ayoko na."

bulong-bulong sa hangin

the more you hate me, the more time and energy you spend thinking about me. even before you sleep, you plot things against me. you don't even realize, with that you provide me all the goods i need to make you feel worse. you're too busy trying to figure me out while all i do is sit and watch you fall into the abyss of doom.

kaya...thank you! ;-)
hello hello, h.a.t.e.r.s. for breakfast! <3

GV to all, basta tayo happy and beautiful!

random insecurities

i am a very insecure person... i think i've said that a hundred times already. i know it's something na everyone can't be proud of because it's a sign of weakness. but if there's one thing i can boast about, i'm the type na "yes, i am insecure" pero i don't take it against other people. 'yung tipong i would really go out of my way para manira or whatsoever.

i was born shy. i know a lot of people won't believe me, but i am.

i remember when i was a kid, pipilitin ako ng nanay ko to perform kapag may mga bisita. sobrang hiyang-hiya ako. pero gaganahan lang ako kapag alam kong maraming tao. ayokong nagpe-perform kapag konti lang. i was born shy, but i think i was born to perform. anlabo no?

hindi ko alam kung saan nanggaling 'yun, pero i somehow trained myself to grow up having this feeling na i am a perpetual underdog. lagi akong inaapi, parang sa movies. inaapi, pero hindi ako lalaban the way na lumalaban ang kontrabida. ako 'yung tipo ng tao na lalaban ako, pero mas maganda sa paraan na iba 'yung makakapansin. ayokong maging masyadong pabida, 'yung sakto lang.

i'd rather go to a dark corner and shine alone, than go out there where everyone's trying to outshine each other. i hate the mainstream, but deep inside i am dying to be there. so i'd rather create My mainstream and have everyone follow my lead instead.

***

wala lang ma-blog. ;-)
next time, magkukwento ako about my lovelife-lovelife-an.

because we're fighting

5:10 in the morning.
i should be sleeping.
but i can't sleep without letting this out.

*

today, i just found out through twitter we lost a show -- reason not apparent. client just decided to hire another dance company, without any notice, whatsoever.
masakit. nakakagalit. nakakatampo.

 now at least i know how it feels kapag sarili mong "ka-team" ang lumaglag sa'yo at nag-import mula sa "kalaban." para akong sinampal ng bonggang-bongga.

naapektuhan ako ng todo. i must admit, may galit during the time i am choreographing a piece. sa isip ko, "mga putangina niyo, wait lang kayo!"

pero wait para saan?

*

last part of my day, ginawa namin 'yung piece for our anniversary spot.

smorgasbord.

bahala na, kung anong pwedeng ilabas, ihain na. pagsama-samahin, pagtahi-tahiin. walang kwento, basta tira ng tira. iniisip ko habang nagcho-choreo, dapat ba may kwento 'yung spot namin? pero bahala na, umabot pa sa point na nagtatalo-talo na kami at 'di nagkakasundo on one specific move.

may galit eh. may inis. parang gusto kong sabihin na, "itong piyesang 'to para sa lahat ng mga taong umaapi sa amin, para sa mga taong mababa ang tingin sa amin."


para sa kanila nga ba? worth it ba sila?

*

wala naman talaga eh, nakakapagod. gusto kong sagutin 'yung sarili ko kaya kailangan kong isulat 'to.
deserve pa ba nilang pag-alayan ng napaka saglit na time na binigay sa amin to perform?

during the meeting, when i was giving pep talk to the team, naluha ako. naalala ko si mama, si Ann Balanon, 'yung mama ni L.A., 'yung ate ni Calvin, 'yung kapatid ni Toni, si Ms Lally. naalala ko si Razel, si May-R... at 'yung mga taong hindi ko naman kilala pero laging nagpo-post sa page ng *ADDLIB. 'yung mga taong mas excited pa sa gagawin namin kesa sa mismong kami na magpe-perform linggo-linggo.

pa'no na sila?

today, kahit pagod ako at nakikita ko na 'yung araw, i wanna sleep by reminding myself AGAIN, why am i dancing. 'yung una kong sagot lagi, i am dancing and i am creating choreography because this is what i love. gusto kong dugtungan na, this is what i do best...and when i say "do" laging may invisible na sentence na naka-parenthesis (doing by inspiring and touching people).

minsan nakakapagod mabuhay para sa iba. lagi ko 'yang naiisip.

pumasok sa isip ko kanina 'yung kantang, "the long and winding road that leads to your door." na kahit baliku-balikoin ko 'yung paano ko i-explain ang buhay, lagi akong nauuwi dun sa nakakaantig at ma-dramang sagot na, mas masarap mabuhay kapag may pinag-aalayan ka. tangina lang 'di ba? mapapamura ka talaga sa amazement over the realization na 'yung simpleng bagay na nagagawa mo, sa kaso ko 'yung pagsasayaw, maraming tao akong napapasaya. linggo-linggo.

mas deserve nilang pag-alayan ng bagong piyesa ng *ADDLIB.

itong sayaw na 'to, para sa inyo po ito... kung hindi kayo naniwala sa amin na kaya namin, wala kami ngayon sa unang taon namin sa show. MAHAL NAMIN KAYO.